Maart 2020
Ik lig wakker. Het is midden in de nacht. De nacht van zondag op maandag.
Stressmannetjes zijn druk bezig in mij.
Vrijdagmiddag om half drie heb ik gejuicht met de kinderen. De school was uit. En mijn tweede baan zat erop voor die week. We delen met één stel ouders het school- en oppasschema om te zorgen dat we nog een beetje kunnen werken. Ik heb vrijdag vier kinderen door hun schoolwerk geloodst.
Gisterenavond was ik bezig met het voorbereiden van de schoollessen van mijn dochter. Haar lessen zijn nog op papier. Per dag een aantal kopieën, een aantal lesboeken en de mails daarover van de meester volgen elkaar in rap tempo op.
Ik beperk mijn nieuwsbronnen tot de NOS-app, het journaal en ik kijk af en toe op LinkedIn. Alles gaat over Corona, van het begin tot het einde van de dag.
Ik probeer me te realiseren wat het betekent als we met zijn allen in Nederland ziek worden. Of als mijn familie of vrienden ziek worden. Of als ik ziek word. Ik word er onrustig van.
Ook zijn er tientallen adviezen over wat je moet doen en laten. Tips om zo goed mogelijk thuis te werken. Om niet te vergeten gezond te eten en te sporten. Wat je allemaal kunt doen met je kinderen als je tijd over hebt. Hoe je kunt zorgen voor eenzame mensen in de buurt.
Op het werk stromen de ‘Corona-mails’ binnen. Van mij wordt verwacht dat ik alles bijhoud en eventueel eruit haal wat nuttig of nodig is voor mijn team. Dan is er nog het recherchewerk. Ik probeer mijn teamleden te motiveren om op een nuttige manier te blijven werken. Als ik elk teamlid een keer wil bellen ben ik dik een halve werkdag verder.
Ik heb telefonisch overleg met het MT. De verbinding wordt eruit gegooid. Mijn afdelingshoofd klinkt alsof hij in Zuid-Amerika zit. We voeren een hele dag Skype-gesprekken met tientallen sollicitanten voor de functie van rechercheur. Mijn oren doen er zeer van.
De IG heeft aangegeven dat hij stopt. We worden als leidinggevenden meegenomen in de eerste vervolgstappen.
Een deel van mij is rustig en gewoon zoals altijd. De week plannen, vooruit denken, in gesprek zijn met mensen.
Een deel van mij is onrustig en gestrest. Het lukt niet om te plannen, als ik vooruit denk is alles vol en ik praat liever met mensen in het echt dan via een apparaat.
Ik maak me zorgen over mijn moeder, dat ze niet ziek wordt. Maak me boos over mijn schoonouders, die er een beetje nonchalant over doen. Ik hoop dat ik deze week aan iedereen voldoende aandacht kan geven op het werk. Ik heb plannen in mijn hoofd waarvan ik nu al weet dat het deze week niet lukt. Ik wil fit blijven en gezond en voor iedereen zorgen. En de onzekerheid over hoe lang dit gaat duren.
Ik vraag me nu hardop af welke versie van mezelf ik moet zijn en wat ik van mezelf mag verwachten. Als ik dit alles gewoon een beetje op de rit houd, dan is dat eigenlijk al voldoende.
Ben weer gaan slapen. Droomde dat we als huisdier een olifant in huis kregen.
Karin Lenssen 