Pauze

Ik lig met mijn onderbenen omhoog in de stangen.
‘Het ziet er goed uit’, zegt ze. ‘Ik zie zelfs twee eitjes.’
Twee eitjes? Wazig staar ik naar het scherm met grijzige vlekken.
Dan weet ik het. 
‘O. Ja’, antwoord ik.
‘Maar ik heb al twee kinderen. Ik wil er niet meer.’

Achter het krakende gordijn rommel ik mijn kleding bij elkaar.
‘Dit zal het begin van de overgang zijn. Je kunt voor het verminderen van klachten eventueel met je huisarts in overleg’, zegt ze monter.
Ondanks de stevige mededeling met het woord ‘overgang’, dans ik bijna door de gangen van het ziekenhuis.
In mijn hoofd had ik al vleesbomen zo groot als sequoia’s. Of onrustige cellen.

Een week later. Een bilateraal overleg met mijn baas.
Aarzelend vertel ik hem over mijn klachten.
‘Soms ben ik moe. Ik slaap minder goed omdat ik ’s nachts wakker word. Ik kan dan moeilijk inslapen.’
Ik vertel er niet bij dat ik het dan bloedheet heb. En puffend in bed lig.
‘En’, zeg ik, ‘Als ik ongesteld word, dan heb ik veel klachten. Ik heb nu afspraken met mijn huisarts over pijnstilling.’
Ik wacht op een digitale reactie.
‘Oké’, zegt hij, ‘Goed dat je dit vertelt. Probeer af en toe rust te nemen als dat nodig is.’
Opgelucht haal ik adem.

We zijn met de teamleiders bij elkaar voor overleg.
‘Hoe gaat het met jou?’, vraagt er één.
Ineens besluit ik door te pakken. Deze collega heeft een vrouw en drie dochters. Dit moet lukken.
‘Nou’, zeg ik monter, ‘Ik was bij de gynaecoloog. Ik maakte me ongerust, maar ik heb waarschijnlijk overgangsklachten.’
Een andere collega komt erbij staan. Hij heeft een vrouw en twee dochters, dus ik praat gewoon verder.
‘Nu neem ik wat vaker pijnstillers. Of ik ga een keer liggen overdag.’
‘O ja’, zegt collega twee, ‘Als dat nodig is.’
We babbelen verder over de vraag of een slecht humeur bij de maandelijkse klachten hoort. De meningen verschillen.

Een klein uur later.
Een collega zegt dat het tijd is voor pauze. Dan kan hij even naar de wc.
Prostaatproblemen hebben we nog nooit besproken.