Gewoon niks

April 2020

In het park staat een oude boom. De boom is groot. De boom is krachtig en kwetsbaar tegelijk. Ik zou die boom wel willen zijn.
Elke ochtend wandel ik met mijn hond in het park. Hoe vroeger, hoe beter. Want als er weinig mensen zijn dan is er stilte. Als er stilte is, dan kan ik beter nadenken. Of gewoon niks.

In normale tijden werk ik vier keer negen uur. Zo ongeveer. Omdat mijn man ook een drukke baan heeft, we twee kinderen hebben en een huishouden, familie, vrienden en sport, verdeel ik de uren werk zo het me uitkomt. Dan werk ik wel eens in het weekend of in de avond. Het werk is ook zo druk dat ik moet opletten dat ik niet te vaak werk. Twee avonden in de week vind ik wel het maximum. En op vrijdag is mijn dag vrij. Nou ja, ik kijk wel om de paar uur op mijn telefoon of er dringende zaken zijn.
Ik heb een bepaald ritme gevonden en dat is haalbaar. Ik kan mijn energie verdelen en er is een evenwicht tussen inspanning en ontspanning. Tussen mijn behoefte aan prikkels en rust.

Toen de sluiting van de scholen werd afgekondigd was dat voor drie weken. Na een eerste gevoel van paniek, had ik daar in mijn hoofd alvast zes weken van gemaakt. Dan vond ik het op de een of andere manier makkelijker te verwerken. We zijn nu in die zesde week aanbeland. Ik voel dat het druk is en ik voel de druk. Omdat ik zoveel ‘in mijn hoofd zit’, heb ik veel verwerkingstijd nodig. Elk uur aan prikkels vraagt misschien wel een evenredig deel aan rust. Ik weet niet waar die uren zijn.
In deze tijd werk ik onbeperkt. Ik probeer zoveel mogelijk uren voor het werk te maken. De kinderen te begeleiden als ze school hebben. En op ze te letten als ‘de school’ in de middag uit is. Ik doe het huishouden. De werkweek strekt zich onbeperkt uit over vijf dagen.

Stiekem vind ik het wel prettig dat ik van een heleboel sociale verplichtingen af ben. Er wordt niks van me verwacht. Of, ik leg die verwachting niet meer aan mezelf op. Omdat het wordt afgeraden om bij elkaar te komen.
Het voelt als een fout excuus om toe te geven aan iets dat ik eigenlijk al lang had gewild. Ik heb dit weekend twee dagen gerommeld in de tuin. De zon scheen en mijn hoofd was leeg.