Juni 2020
Beau! Beautje!
Met mijn hond loop ik net de deur uit. De man zegt: ‘Je denkt zeker, o niet weer. Daar heb je hen weer’.
Beau springt nerveus op en neer. En drukt zijn grote en lompe lijf daarna tegen de stoeptegels aan. Ik voel me betrapt en mompel iets als ‘In mijn gedachten lag ik nog in bed. Ik had jullie nog niet gezien’.
De hond is altijd aanwezig en druk en de man misschien nog wel meer. Heel vaak kom ik ze tegen in het park. Beau is opgelaten, een bruine labrador van anderhalf. En Beau is niet zo goed opgevoed. Het idee komt elke keer in mijn hoofd op dat deze hond zijn baas uitlaat. De man rent achter een strakgetrokken lijn aan. De hond heeft de leiding en de man heeft altijd praatjes.
Als ik wandel met mijn hond ben ik rustig, in gesprek in mijn hoofd. En mijn hond loopt rustig met mij mee.
Tot een paar jaar geleden was ik niet tot nauwelijks bereid om mijn gedachten en gevoel met anderen te delen. Iets met opvoeding en opgedane ervaringen. Ik deelde niet veel over oppervlakkigheden, laat staan iets over de randen van mijn gedachtenspinsels. Vrezend dat ik tegen de lamp zou lopen en voor gek versleten. Ik beoordeelde mijzelf met wat ik dacht dat anderen van mij zouden vinden.
Ik was wel altijd al heel open en enthousiast maar voelde mij daardoor kwetsbaar. Als ik dan een keer echt iets kon delen, kwam het eruit als een donderslag bij een heldere hemel, meestal boos en grommend. Ik had er moeite mee om andere dichterbij te laten komen. Ik had er vooral moeite mee om mezelf dichter bij mij te laten komen.
Nu weet ik dat dat niet meer hoeft. De openheid die ik breng, heeft me juist kracht gegeven. Het lijkt misschien zo dat die openheid het meeste effect heeft naar anderen toe. Maar dat is niet juist, het grootste effect zit in mijzelf. Mijn benaderbaarheid en enthousiasme worden misschien als extravert gezien, maar ik ben een introvert die oefent. Ik ben slechts een introvert die beter heeft geleerd om naar buiten te treden.
Het valt mij de laatste weken op dat de wereld erg gericht is op de waardering van het extraverte. Als je assertief bent, dan krijg je wat je wilt. Ben je rustig, dan word je eerder overgeslagen. Leuk als je een post op Insta zet. Minder sexy als je in je hoofd een gesprek voert met jezelf. Een festival moeten we missen. Een fijn boek lezen op de bank kan niet voldoende zijn om je persoonlijkheid te uiten. Leiderschap toont zich in besluitvaardigheid. Twijfel zou niet passen bij het nemen van juiste beslissingen. In deze Corona-tijd wordt gesproken over alle beperkingen waarmee we moeten leren leven. Het gaat zelden over de rust die dat geeft.
Mijn kinderen zijn weer hele dagen naar school en mijn man gaat op de fiets naar zijn werk in het centrum van de stad. Ik heb last van het lege-nest-syndroom. Net gewend aan het ritme van het samenzijn, gaan we nu langzaam terug naar het gewoon zoals dat was. Het gaat me eigenlijk wat snel. Ik vind het wel prettig om niet elk weekend een volle agenda te hebben, een beetje in de tuin te prutsen en kleine avonturen in een roeiboot te maken. Te ervaren dat het leven zich beperkt tot ongeveer ons huis en het park aan de overkant. Ik heb veel tijd en ruimte om in gesprek te zijn met mezelf.
Maar het is ook wel een beetje saai. Steeds meer mis ik het gewone contact met de mensen in mijn team en mijn MT. Ik zou het aardig vinden om de bulderende lach van mijn collega weer eens in het echt te zien. De rare grappen in het koffieoverleg met gefronste wenkbrauwen aan te horen. En een flauwe opmerking te maken tegen mijn collega als hij een beetje moppert in ons MT. Ik heb dat nodig om te blijven oefenen. Volgende keer mijn laatste bericht, iets over boterhammen met pindakaas en
zelfgebakken cake.
Karin Lenssen 