Blij dat ik een meisje ben en kan stofzuigen

Ik houd van stofzuigen. Het geluid van zand of steentjes die door de stang ritselen. Het ruimt op en je ziet direct resultaat.
Het resultaat van stofzuigen is nog vergankelijker dan een eendagsvlieg. Ik weet niet hoe lang een eendagsvlieg leeft, maar een schone vloer houdt in ons huis nog geen uur stand. Zodra een maaltijd voorbij is, liggen stukjes alweer op stoelen en vloeren.

Poetsen met een nat doekje vind ik niet fijn.
‘Afnemen met een vochtig doekje’, staat er dan.
Daarmee wordt bedoeld een doekje dat wel water bevat maar niet te veel. Dat doekje moet je dus uitwringen. Ik vind het niet prettig om met mijn handen in een sopje te roeren. Het water is altijd sneller grijs dan je denkt. Dat grijs zijn vieze stukjes. Ook stukjes mens.

Als ik een klusje in huis doe, dan vraag ik me af of andere vrouwen – met een meer succesvolle carrière dan ik – ook zo bezig zijn.
Of ze besteden hun tijd beter met het uitbreiden van hun netwerk. Een bezoek aan de kapper. Of het lezen van een boek over managementtheorieën of zen door het leven gaan. En daar doen ze dan ook iets mee.
Ik zie mevrouw Arib wel een overhemd van haar man strijken. Ik zie haar niet bezig met het schoonmaken van de wc. Misschien bakt mevrouw Jinek weleens krieltjes in een koekenpan. Als het een makkelijke doordeweekse maaltijd is met kant-en-klare gehaktballetjes en appelmoes. Zij eet vast gehaktballen van een traiteur en de appelmoes in haar voorraadkast is honderd procent biologisch en zonder suiker.

Ik las de krant. Op 11 oktober is het elk jaar Wereldmeisjesdag.
‘Ja’, dacht ik, ‘is dat nu echt nodig?’
Er is toch ook geen wereldjongensdag.
Ik probeerde te voelen wat het betekent. Miljoenen meiden wereldwijd kunnen niet naar school. Omdat ze worden uitgehuwelijkt. Omdat ze moeten werken of helpen in het huishouden. En dan meestal zonder stofzuiger.
Omdat ze minder naar school gaan, hebben ze later minder kans op fatsoenlijk werk. Werk dat op een goede manier voorziet in levensonderhoud. Dat hoeft geen werk te zijn waar je een boek voor nodig hebt. Over management of over zen. Het kan ook net betaald werk in een huishouden of een keuken zijn.
Niks ten nadele van jongens, maar meiden hebben minder kansen.
Dikke vette pech voor de meiden.

Mijn meisje krijgt al zes jaar onderwijs.
Ze krijgt les over woordbegrip en grammatica. Ze heeft een leerkracht die zich om haar bekommert. Ze heeft het voorrecht dat we ontdekten dat ze dyslectisch is. Ze kreeg een test. Ze draait nog steeds de d en b om, leest wat traag én maakt leuke woordgrapjes.

Ze doet klusjes in huis. Net als mijn jongen. Eigen spullen opruimen van tafel. Een hele week de hond eten geven. Als ze af en toe de auto soppen, dan krijgen ze daarvoor vijftig cent. Die vijftig cent is voor een meisje in een ander land een klein fortuin. Mijn meisje steekt het zonder nadenken in een tasje met berenoren.
‘Kan ik dan volgende week nog een klusje doen?’
Een meisje in een ander land moet de hele middag klusjes doen. En morgen weer.
Ik hoop dat mijn meisje kan zijn wie ze wil zijn. Kan leren wat ze wil. Zich nooit geremd hoeft te voelen door invloed van haar omgeving of gebrek aan geld.
Ik denk dat die hoop voor elke moeder geldt.

Als ik aan het stofzuigen ben, dan brengt het monotone geluid van de stofzuiger rust in mijn hoofd.
Man en kinderen vinden het een irritante onderbreking van hun activiteiten. Muziek is niet te horen. Ze moeten zich verplaatsen of hun voeten optillen. Dat doen ze dan wel. Heel overdreven.
Zelfs de hond staat geërgerd op van het vloerkleed en laat zich een meter verder weer vallen.

We zitten aan tafel. Ik heb net succesvol gestofzuigd. De vloer lijkt nog schoon.
‘Eet eens boven je bord, dan vallen de kruimels erop en niet ernaast.’
Ik ben blij dat ik een meisje ben en kan stofzuigen.