Een kleermaker en een man in vrouwenkleding

Ik log in bij de online workshop. Het is de week van de diversiteit.
‘Gelukkig kun je al iets aan dit onderwerp doen, door aan een workshop deel te nemen’, sip ik.
De techniek hapert. Ik kom gehaast uit een vorig overleg en beland midden in een gesprek over hoe je in je werk uiting geeft aan inclusiviteit.
‘Ai.’
Ik grabbel in mijn hoofd naar de betekenis van dit woord.
‘Dat iedereen wordt gehoord. Gelijkwaardig mee kan doen’, denk ik. ‘Of zoiets.’
Ik weet even niet meer waarom ik het belangrijk vind.
Een deelnemer geeft een inspirerend voorbeeld. Ze heeft een collega geholpen om een diversiteitsonderwerp onder de aandacht te brengen binnen de organisatie. Ze vond het moeilijk om een eerste stap te zetten. Spannend ook wel. De collega was erg blij met de steun.

Een overleg met het managementteam over de strategische personeelsplanning. Ik scrol door de agenda. Zoekend naar ideeën en gevoel.
Ik heb eerder een vraag gesteld die op de agenda staat.
‘Aantal medewerkers, instroom en uitstroom verdeeld naar man/vrouw.’
Ik ben bang dat er over een paar jaar heel veel vrouwen bij de IOD werken. Dat beïnvloedt de diversiteit van de teams.
Dat ik – uitgerekend als vrouw – dit onderwerp opperde, werd vorige keren met fronsende wenkbrauwen ontvangen. Het echoot in mijn hoofd: ‘Wat is het probleem?’

Ik wacht een beetje af welke kant het gesprek op gaat. En ineens bespreken we onze aandacht voor diversiteit. Vrouw/man-verdeling. Participatiewet. Of we ons bewust zijn van de regionale cultuurverschillen. Of we een veilige werkplek bieden aan nieuwe collega’s met verschillende achtergronden.
Zoals je bij een live-vergadering de persoon naast je iets in het oor fluistert, zo app ik nu een collega.
‘Dit gesprek is al honderd keer beter dan een paar jaar geleden.’
Ik ben verrast. Een klein stukje knoop in mijn buik is verdwenen.

Een week later. Een overleg met twee collega’s.
Eén van hen zegt: ‘Ik weet niet of ik hier het gebouw binnen wil lopen met mijn lief als dit een man is die vrouwenkleding draagt. Ik ben bang voor het stempel dat ik dan krijg.’
De knoop is terug.
Na dit gesprek wordt mijn hoofd een onstuimige zee. Ik weet weer waarom ik het onderwerp belangrijk vind.
Ik voelde me weleens buitengesloten. Of ik sloot mezelf buiten.
Ik heb een paar jaar gebokst én afstand genomen om te komen waar ik nu ben. Ik hoop dat ik ben aangekomen bij mezelf.

Mijn naam is Karin Lenssen. Ik ben een vrouw en ik voel mij een vrouw. Ik ben wit. Ik ben vierenveertig jaar.
Ik ben opgegroeid in een gehucht in Zuid-Limburg. Mijn vader is een Limburger. Mijn moeder ‘een Hollandse’. Ik heb een zus. Mijn vader is overleden.
Een opa was kleermaker. Een opa was fruitteler. Mijn vader was bouwkundig tekenaar. Mijn moeder was huisvrouw. Later werkte zij ook.
We hadden een hond, een oud huis en een hele grote tuin. Vanaf mijn achtste jaar was mijn vader gehandicapt.
Ik heb het VWO gedaan en daarna gestudeerd. Twee diploma’s gehaald. Ik ben gaan werken.
Rechtbank, milieudienst, Openbaar Ministerie, NVWA. Ik ben teamleider. Ik werk in de opsporing.
Ik word verlief op mannen. Ik hou van mijn man. Ik hou van mijn twee kinderen. En van de hond.
Ik heb familie. Geen grote. Ik heb vrienden. Niet veel.
Ik was altijd heel bescheiden. Ik ben hoogbegaafd en hoogsensitief. Daar kwam ik een paar jaar geleden achter.
In mijn gevoel en mijn hoofd is het druk. In mijn hoofd is een stem. Wat ik voel en vind komt er niet altijd geordend uit.
Ik ben niet gelovig (althans). Ik verken de ecosofie. Ik eet al zesentwintig jaar geen vlees.
Ik sport wel eens. Ik schrijf wel eens. Ik werk wel eens in de tuin. Ik maak nooit meer muziek. Ik wandel graag in de bergen.

Dit voelt als naakt rondlopen op het grasveld van een vol stadion. Achter elke zin zit een verhaal. Mijn verhaal.
Iedereen heeft hen, haar, zijn verhaal. Wat is jouw verhaal?