So, sue me, ik drink havermelk

‘Zuivel is ernstig dierenleed. Van de rechter mag je dat niet zeggen, maar sue me.’
Zo opent Rutger Bregman zijn artikel in de Correspondent over de rechtszaak van de stichting Dier&Recht.
Mijn aandacht was getrokken. Juridisch interessant. Het voelde een beetje pijnlijk. Als een gevoelige snaar.
De stichting had een campagne ‘Stoppen met Zuivel’. En daarbij posters met een boodschap dat kalfjes direct na hun geboorte worden weggehaald bij hun moeder.
Dat mag niet van de rechter.

‘Zullen we eens sojamelk proberen?’
‘Oh? Ja hoor’, zeiden de kinderen. ‘We kunnen het gewoon proberen om te proeven of het lekker is.’
Dat zeiden ze echt. Klein puntje opvoeding geslaagd, juichte ik.

Man was bij het avondeten niet gelijk enthousiast. Hij doet de boodschappen, dus ik moest hem mee zien te krijgen.
‘Zeg, lief, zullen we eens andere soorten melk en yoghurt proberen? Dan doen we een soort testpanel.’
‘Oh? Waarom?’
‘Nou, uh. Ik zag in het nieuws een aantal berichten over melkproductie.’
De kinderen zaten ook aan tafel. Ik probeerde het een beetje luchtig te houden.
‘Ik kan nu niet echt zeggen waarom.’
Ik schudde mijn hoofd en draaide mijn ogen schuin richting de kinderen.
‘De kinderen willen wel meedoen.’ Lekker schijnheilig.
‘Wat is het dan mam? Waarom zouden we geen melk van koeien drinken?’
‘Uh’, aarzelde ik, ‘Het veroorzaakt dierenleed.’

Ik eet al zesentwintig jaar geen vlees. Dat besloot ik lang voordat het maandblad van de Vegetariërsbond ‘Foodies’ heette. Jarenlang zag dat blad er net zo grauw uit als de enkele vleesvervangende producten in de supermarkt. Nu is het een semi-glossy waarin je tips and tricks krijgt over ‘Wortelgroenten, zelfs in je toetje’. En met een eigen Insta-account.
Een enkele keer eet ik vis. Zoek in de supermarkt maar eens een vissoort die ‘verantwoord’ gevangen of gekweekt is. Dat heb ik opgegeven. Op de boodschappenlijst schrijf ik dan ‘blikje tonijn, MSC ofzo’.
Ik heb een leren jack. Dat jack draag ik al twintig jaar. Zit als gegoten.
Ik heb een hond. Een hond schijnt per jaar evenveel CO2 te produceren als een SUV. En hond is bijna vijftien.
Alsof ik niet al zesentwintig jaar weet dat de kalveren gescheiden worden van de melkkoeien.

‘Oké hoor’, zei man, ‘Zet maar op het boodschappenlijstje.’
We testen havermelk, sojamelk, sojayoghurt en ‘alternatief voor kaas’ met komijn. De naam alleen al.
Het smaakt anders. We moeten wennen. Het alternatief voor kaas wordt afgekeurd. Sojamelk smaakt een beetje weeïg. Havermelk is goed in pannenkoeken en bij Brinta. Maar los in een glas. Liever niet.
In de koelkast staan nu: haverfraîche, havermelk, sojayoghurt, lactosevrije melk en halfvolle melk. Score: ongeveer een halvering van producten met koeienmelk. Ik ben tevreden.

Mijn oma was een slagersdochter.
Op het boerenerf waar mijn vader opgroeide werden de kippen die tussen de fruitbomen liepen de nek omgedraaid.
Ik ben geen Instagrammende millennial. Ik kom dicht in de buurt met mijn blogs en havermelk.
So, sue me.