Kerstvakantie

Oefening voor een vervolg: De wereld van imkers en bijen, een detective

Nina rilt als ze in de gang haar jas uittrekt. Ze smijt haar tas in een hoek.
‘Wat is het toch een eind fietsen. En dan die verdomde natte sneeuw!’, moppert ze.
‘He dame! Let je een beetje op je woorden?’, klinkt er uit de keuken.
De vader van Nina is thuis. Hij zit met zijn laptop aan de keukentafel.
‘He pap’, zegt Nina nu zacht. ‘Ik ben helemaal nat gesneeuwd. Of geregend. Wat een rotweer.’
Haar vader steekt zijn hoofd om de deur.
‘Zal ik een kop thee voor je maken? Dan kun je een beetje opwarmen’, zegt hij.
‘Graag pap. Dan kan ik daarna wel aan mijn huiswerk.’
‘Zou je eerst niet een beetje van je vakantie gaan genieten? Je hebt zo hard gewerkt. Je hebt twee weken de tijd,’ vraagt haar vader.
‘Oké dan’, zegt Nina, ‘Ik doe straks wel wat makkelijk dingen voor school. En dan stop ik daarna. Beloofd. Ik ga met Maryam en Finn afspreken. Ik heb ze al zo lang niet gezien.’
Haar vader zet een kop thee voor haar neer op de keukentafel.

De weken voor de Kerstvakantie zijn omgevlogen. Nog sneller dan de jaren daarvoor. Toen was er nog Sinterklaas en een Kerstviering op school. Dat lijkt heel lang geleden. En enorm kinderachtig.
Nina had weer een toetsweek. Of eigenlijk tien dagen. Het was behoorlijk veel werk. Ze was wel een beetje jaloers op Finn die haar twee weken geleden nog vertelde dat hij bezig was met een aantal praktijkopdrachten. Hij mocht zijn eerste ontwerp maken en dat omzetten in een voorbeeld. Hij had gekozen voor een kast met houtverbindingen.
Nina en Maryam hadden nog een paar keer gebeld met Whatsapp, maar ze hadden elkaar niet meer gezien. Maryam had ook toetsweek. Hoewel het haar redelijk makkelijk afging, had Nina het gevoel dat zij er beter haar best voor moest doen dan Maryam. Maryam was gewoon een kei in exacte vakken. Het is niet zo dat het Nina niet lukt, maar ze moet wel moeite doen voor natuurkunde en scheikunde. Ze vindt het nu al een goed idee om die vakken over een paar jaar te laten vallen.

‘Zeg pap’, vraagt Nina, ‘Hoe laat gaan we eten? Eet mamma mee?’
‘Rond een uur of half zeven, denk ik’, zegt haar vader, ‘En ik weet nog niet of je moeder mee eet. Ze zit weer in een onderzoek.’
‘Oké’, zegt Nina, ‘Dan ga ik nu naar boven.’
De moeder van Nina werkt bij de recherche. Heel stoer, maar het is ook wel eens vervelend als ze niet thuis is. Soms is dat bij het avondeten. Soms bij een belangrijk moment. Zoals bijvoorbeeld vorig jaar bij haar eindmusical. Nina had gezien dat haar moeder op het laatste moment de zaal ik kwam hollen, toen zij al in de coulissen klaarstond. Het huilen stond haar nader dan het lachen toen Nina tegen Maryam hakkelde dat haar moeder waarschijnlijk niet meer zou komen. Maryam had gezegd dat de vader van Nina er toch was en dat haar eigen moeder zou klappen voor twee. Nina moest lachen want ze zag de moeder van Maryam al op een stoel klimmen om te applaudisseren.

Op haar zolderkamer trekt Nina eerst een warme joggingbroek aan. Dan gaat ze op haar bankje liggen.
Ze scrolt even door haar telefoon en ziet in Telegram een bericht van Finn.
Of ze morgen met Maryam naar de presentatie van zijn project komt, schrijft hij.
‘Leuk!’, schrijft Nina.
‘Omdat mijn project is gekozen tot beste van mijn leerjaar, mag ik morgen nog een keer komen opdraven’, vervolgt hij, ‘Terwijl ik dacht dat het vakantie!! was. Dit is echt sick!’
‘Hoe laat is het?’, typt Nina, ‘Als we naar Gouda moeten, dan kan ik mijn moeder of vader wel meevragen.’
‘Het is vanaf half elf’, reageert hij terug, ‘Kijk jij of je wat met Maryam kan regelen?’
‘Tuurlijk’, typt Nina. Ze is goed in regelen. ‘App het adres even, dan zien we je daar.’

Even voor half zeven klapt ze haar boeken dicht. Misschien had haar vader gelijk. Tijd om te stoppen en vakantie te vieren. Ze heeft nu wat kleine huiswerkklusjes af. En de rest moet aan het einde van de vakantie maar. Er staan gelijk weer een paar toetsen gepland.
Ze zet de muziek stop en haalt de oortjes uit haar oren. Ze heeft voor haar verjaardag echte Airpods gekregen. Dat vond ze zelf een duur cadeau, maar haar ouders vonden dat ze het verdiend had.
‘Why are you lonely. So lonely,’ zingt ze als ze trap afloopt.
Ze hoort de voordeur dichtgaan.
‘Dan is haar moeder misschien thuis. Yes!’

‘Ik weet niet of dat lukt, schat’, hoort ze haar moeder zeggen, ‘Het wordt druk de komende weken. En ik weet dat het vakantie is. Ik ga echt mijn best doen.’
Nina blijft even staan op de trap.
‘Het lijkt wel of die criminelen meer aandacht krijgen dan wij’, hoort ze haar vader mopperen. Ze hoort gelukkig dat hij niet echt boos is.
‘Ik denk dat we nu echt op een bedrijf zitten, dat zo fout handelt’, hoort ze haar moeder zeggen, ‘Je zou er van schrikken als je het hoort. Dit gaat echt ergens over.’
Nina loopt de keuken binnen.
‘Waar gaat het over? Waar zouden we van schrikken?’, vraagt ze aan haar moeder.
Haar moeder glimlacht.
‘Je weet dat ik dat niet kan vertellen liefje’, zegt ze, ‘Kom eens hier en geef me een knuffel. Je wordt al zo groot.’
‘Ja mam. Zucht’, Nina geeft haar een knuffel en gaat dan snel aan tafel zitten.
‘Ik kan wel iets vertellen’, zegt haar moeder. Haar moeder weet dat ze het allemaal heel interessant vindt. Zeker sinds die zaak met de hondenhandelaar.
‘Weet je nog die zaak van vorig jaar. Niet die van de honden’, zegt haar moeder, ‘Maar die andere. Die ook in het nieuws kwam. Waar ik nu aan werk is een soortgelijke zaak.’