Inpakken en wegwezen

Een maand voordat we op vakantie gaan, stel ik mezelf de vraag of we nieuwe spullen nodig hebben. Een zonnebril. Skihandschoenen. Wandelsokken. Als ik eerder tegen iets aanloop – een afritsbroek voor zoon in de juiste maat – dan word ik blij.
Een weekje voordat we gaan, verzamel ik de meeste spullen. Ik leg ze bij elkaar in bigshoppers of blauwe Albert Heijn-kratten. Soms print ik een paklijst uit.

Man zit op de bank.
Hij zegt: ‘Ik heb trouwens woensdagmiddag vrij. Ik heb pappamiddag.’
Ik gruwel al jaren van dat woord, maar ik juich zacht.
‘Kan ik je helpen schat?’, zegt hij.

We gaan anderhalve dag naar een grote stad, dan maken we een trektocht in de bergen en de laatste week zitten we aan het strand. In mijn hoofd zijn dat drie paklijsten.
Ik print één paklijst uit. We lopen door het huis. 
‘Dan moet dit in deze tas en dat in die. Nee lief, dat is de tas voor het strand. Dit moet in de tas voor de stad’, ik raak nu zelf ook het overzicht kwijt.
Man zegt droogjes: ‘Ik vind het wel ingewikkeld hoor.’

Sommige dingen kunnen nog niet in een tas en schrijf ik apart op een lijstje.
Een kind haalt iets weg uit één van de stapels.
‘Niet doen, dan raakt de boel in de war!’, roep ik.

Een dag voordat we weggaan zegt man: ‘Kan ik nog wat doen?’
‘Ga jij je tas maar inpakken. Vergeet je zwembroek niet,’ zeg ik.
‘Ik ben klaar’, zegt hij een kwartier later.
‘Nou’, denk ik, ‘Ik nog niet.’ 
Wanhopig wapper ik met één van de lijstjes.

Op de avond voor vertrek roep ik van alles tegen alle gezinsleden. De commando’s zijn er niks bij.

De wekker rammelt ons om half zes uit bed.
Vier wandelrugzakken, drie weekendtassen en een krat staan in de achterbak van de auto.
Ik schuif de hoedenplank eroverheen.
Man zegt: ‘Nu ben je blij.’
‘Ja’, zeg ik, ‘Zelfs de hoedenplank kan dicht. Zullen we gaan?’