Circusact

Ik schuif heen en weer op het plastic stoeltje. Dochter pakt mijn arm vast.
‘Oooh!’, roept ze.
‘Gaat ze het doen? Gaat ze doen wat wij denken dat ze gaat doen?’, vraag ik.
Dochter schudt heftig haar hoofd.
‘Ja’, fluistert ze gespannen.
De vrouw strekt haar benen. Dan zit ze op het koord. Op tien meter hoogte.
Luidt applaus. Ze lacht, geeft verder geen krimp en staat weer op. De vier meter lange stok in haar handen blijft in balans.

De spreekstalmeester kondigt een nieuwe act aan. Over onze hoofden vliegen papegaaien.
‘Oh, mam, kijk die witte! En die. Met die hele lange staart!’
Ik moet toegeven, ik ben onder de indruk.
Een lijstje verschijnt in mijn hoofd. Cites lijst A. Cites lijst B. Uitheemse beschermde diersoorten. Inheemse beschermde diersoorten. Wel of niet in gevangenschap gekweekt.
Eén van de papegaaien laat een poepje vallen.

Als ik naar een bloembollenveld kijk, dan zie ik gewasbeschermingsmiddelen en vervuilde grond en sloten. Als ik pijnboompitten rooster en over de pasta strooi, dan vraag ik me af of daar ook toxinen in zitten. Ik gebruik een pan die is afgewerkt met Teflon. In de pan zitten een paar krassen. Dan eten we een beetje Teflon. Als je in de omgeving van een fabriek woont waar ze dat maken, dan wordt aangeraden geen groenten uit eigen moestuin te eten of je kind borstvoeding te geven.
Ik zie al twintig jaar ‘dossiers’ uit de handhavingspraktijk. Ik volg het nieuws. Mijn hoofd zit vol met restinformatie.
Ik dwaal af. Een balanceer act speelt zich af in mijn hersenen.

Het is donker in de zaal. De mannen van de techniek zetten een nieuwe act klaar.
‘The wheel of death!’, schalt de spreekstalmeester door de arena.
Een paar minuten later heb ik het zweet onder mijn oksels staan en duik ik opzij in de kraag van dochter. Voor ons springt een man op tien meter hoogte over een ijzeren wiel. Het wiel wordt in beweging gehouden door zijn tegenspeler in eenzelfde wiel aan de tegenoverliggende zijde. De mannen geven geen krimp. Ze lachen.