Eén-plus-één-gratis

Man is vijf dagen weg voor zijn werk. Kwam hij vorige week op het laatste moment mee. Ik boos.
‘Ik heb toch ook een planning? En de kinderen dan?’
Het werd nog erger.
‘Kun jij niet één week wat minder doen? Je hoeft toch niet naar Eindhoven? Je hoeft toch niet te schrijven?’ Ik ontplofte zowat.

Ik sta in de file. Op weg naar Eindhoven. Het sneeuwt. In het vooruitzicht van woensdag overpeins ik dat in 2023 de kansen voor vrouwen op deze aardbol nog steeds minder zijn dan voor mannen. En niet dat ik achtergestelde mannen niks gun, maar vrouwen gun ik het meer.
‘Ik heb helemaal niks met het onderwerp. Ik ervaar geen ongelijkheid’, stelde een vrouwelijk collega.
‘Dan zou je toch juist vanuit jouw bevoorrechte positie aandacht kunnen hebben voor situaties waar die ongelijkheid er wel is. Ook op andere onderwerpen’, gaf ik terug. Ik hoorde dat ik zuchtte. Of was dat in mijn hoofd?
‘En waarom ben jij eigenlijk bij die club?’ vroeg daarna een mannelijke collega, ‘die InclusieAdviesRaad.’
‘Ik heb iets met emancipatie. Dat gaat alle mensen aan, dus het is gelijk lekker inclusief’, antwoordde ik.

De radio tettert verder en mijn auto rolt langzaam door. Een parfumreclame. ‘Verwen jezelf of een andere powervrouw met een mooi cadeau. Eén-plus-één-gratis.’
Dat is één ‘baan’ als moeder en één baan in de opsporing. Een verstandig mens vraagt zich af of dit nodig is. Als één van ons niet werkt, dan zou het een stuk rustiger zijn in ons gezin.
‘We zijn al zo lang bij elkaar. Alles is van ons samen’, oppert man wel eens goed bedoeld.
‘Ja, ammehoela’, denk ik en zeg zo liefdevol mogelijk ‘jij zegt je baan ook niet op.’

‘I can buy myself flowers. Write my name in the sand’, zing ik mee met de radio.
Eén-plus-één-gratis.
Dat ben ik als werkende moeder, inclusief mijn liefde voor man.

Gefeliciteerd! Het is vandaag 8 maart, Internationale Vrouwendag.